Nadwzroczność to dość powszechnie występująca wada wzroku, która polega na niedostatecznie ostrym widzeniu przedmiotów znajdujących się zbyt blisko oczu. Wraz z rozwojem wady wzroku (a tak niechybnie dzieje się z upływem lat, gdy schorzenie nie jest korygowane), pojawia się problem nieostrego widzenia również przedmiotów znajdujących się na dalszych odległościach.
Nadwzroczność u dzieci
Nadwzroczność powstaje, gdy rogówka przybiera na tyle nieoptymalny kształt, że przepuszcza światło wpadające do oczu i ogniskuje je poza siatkówką. Skutkuje to problemami z dobrym widzeniem. W docelowej formie, światło powinno być ogniskowane na siatkówce. Nadwzroczność występuje u niektórych dzieci w pierwszym okresie życia i jest to zjawisko naturalne, gdy z czasem przechodzi. Zdarza się jednak, że trwa za długo i doprowadza do powstawania dalszych problemów ze wzrokiem, dlatego powinniśmy sprawdzać, czy nasze dziecko nie cierpi na choroby oczu u okulisty, podczas badań kontrolnych. Szczególnie alarmujące powinno być utrzymywanie się zeza u dziecka, które ma więcej niż 3 miesiące życia. Zez zbieżny często towarzyszy nadwzroczności, która ma tendencje do przedłużania się w trakcie życia i niezwłocznie należy to zweryfikować.
Nadwzroczność, czy prezbiotia?
W większości przypadków jednak choroby oczu objawiające się nieostrym widzeniem przedmiotów z bliska dają o sobie znać w wieku średnim. Nadwzroczność, która może się wtedy pojawić, może być początkowo mylona z prezbiopią. Prezbiotia wynika z utraty soczewki do elastycznego zmieniania swojego kształtu tak, aby pole wzroku zawsze było widziane przez nas ostro. Wprawny okulista szybko jednak zweryfikuje, jaka jest przyczyna naszego problemu z widzeniem.
Jak przebiega diagnoza nadwzroczności?
Jeśli zauważamy, że mamy problem z widzeniem przedmiotów znajdujących się blisko naszej twarzy i jeśli dodatkowo powoduje to bóle głowy i szybkie meczenie się, należy udać się do okulisty. Choroby oczu tego typu są często są rozpoznawane za pomocą metody badania wad refrakcji, która opiera się na regule Dondersa. Podczas tego badania, pacjent ma założone na uszy oprawki, do których następnie wkłada się specjalne soczewki skupiające. Lekarz zmienia je, dobierając soczewki o coraz mniejszej mocy.
Do diagnozy dalekowzroczności stosuje się również skiaskopię (inaczej zwaną retinoskopią). Metoda ta polega na farmakologicznym zniesieniu zdolności do akomodacji (np. poprzez zastosowanie atropiny). Po zniesieniu akomodacji, lekarz kieruje wiązkę światła na oko badanego i śledzi kierunek ruchu czerwonego odblasku układającego się na dnie oka. Niestety, ta metoda diagnostyczna powoduje światłowstręt w dniu, w którym jest stosowana.
Jak skorygować nadwzroczność?
W większości przypadków, leczenie nadwzroczności odbywa się poprzez noszenie specjalnych okularów (tylko gdy różnica mocy między szkłami jest nie mniejsza niż 2.0 D) lub poprzez stosowanie specjalnych soczewek wypukłych skupiających. Bardzo ważne jest, aby soczewki dobierane do leczenia nadwzroczności były bardzo dobrej jakości, gwarantującej niepowstawanie otarć rogówki, alergii, zapalenia spojówek.
Artykuł sponsorowany
